Περί Σαμαρά…

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 κάθε άλλο παρά

νεοδημοκράτης ήμουν. Το αντίθετο μάλιστα, και άλλο τόσο. Εκείνα τα χρόνια αντιπαθούσα τον «εφιάλτη» Μητσοτάκη, τα είχα με τους πρασινοφρουρούς του Πασόκ και την θλιβερή κατάντια του, και ήμουν πυρ και μανία με την αεροσυνοδό φιλόσοφο που αργότερα (1993) μάλιστα έγινε η«αόρατη πρωθυπουργός» της χώρας, με σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο του καταβεβλημένου και σκιά του άλλοτε εαυτού του Ανδρέα να την προσκυνάει και να την γλείφει πατόκορφα.

Ακόμη θυμάμαι εμβριθή άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά να αιτιολογούν τις φήμες ότι η Μιμή θα αναλάβει οσονούπω την προεδρία του Πασόκ, αφού είναι ιδιαίτερα μορφωμένη και έχει σπουδάσει και δίπλα στον Κούντερα!!!! Μιλάω για τις εποχές της Βαγγέλως, της Πόπης Κοτοπούλη Τουρλουμπούση και του Κοσκωτά.

Τέλος πάντων… Εκείνη την εποχή, τα πέτρινα χρόνια του Μητσοτάκη όπως τα θυμάμαι εγώ, εκτός από το ειδικό δικαστήριο, ο πολύς κόσμος ασχολούνταν και με το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, που είχε προκύψει μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ένα θέμα που δεν με πολυέκαιγε (το ομολογώ), μιας και γνωρίζοντας καλά ιστορία και πολιτική φιλοσοφία ήξερα ότι όλα μα όλα είναι σχετικά, όλα είναι ρευστά, και αλίμονο αν δεν είμαστε ρεαλιστές. Ήταν ένα ζήτημα εν ολίγοις, που το είχα ταυτίσει με τον Παπαθεμελή, τον Κούβελα και άλλους υπερπατριώτες «Μακεδονομάχους» της εποχής, που κατά τη γνώμη μου έκαναν καριέρα πάνω στον εθνικισμό, τον οποίο διαχωρίζω κάθετα από τον πατριωτισμό.

Εν πάση περιπτώσει, τότε, υπουργός Εξωτερικών του Μητσοτάκη ήταν ο Σαμαράς. Ένας ακόμη πορφυρογέννητος μεγαλοαστός πολιτικάντης, κατά την γνώμη μου, ο οποίος εκείνα τα χρόνια θεωρούνταν το ανερχόμενο αστέρι της ΝΔ, ο Νο 1 δελφίνος, και γενικά το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας, για την οποία ήταν το καλό δεκάρι… Προσωπικά, δεν μου έκανε κλικ, και άσχετα με τους νεοδημοκρατικούς διθυράμβους για τον απόφοιτο του Χάρβαρντ, για τον εγγονό της Πηνελόπης Δέλτα κλπ. κλπ. εγώ δεν συγκινούμουν. Ήμουν αλλού.

Μάλιστα, έτυχε μια φορά στην εποχή της παντοδυναμίας του, στα πλαίσια της δουλειάς μου, να τον γνωρίσω προσωπικά για ένα δεκάλεπτο, κι αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η απλότητά του και το χαμόγελό του. Καμία έπαρση κανένας κομπασμός. Όμως ούτε αυτό αρκούσε για να με κάνει να τον συμπαθήσω πολιτικά, αφού είχα ήδη γνωρίσει φιλικότατους «χουντικούς» και βασιλικούς πολιτικούς, παράλληλα με τσαμπουκαλεμένους , αγριωπούς, έτοιμους να σε χαστουκίσουν σοσιαλιστές και αριστερούς, και μάλιστα ονόματα θρύλους της εποχής.

Εκείνο όμως που μου έκανε εντύπωση αργότερα στον Σαμαρά, τότε που έσκασε το μακεδονικό που λέγαμε, ήταν ότι δεν δίστασε ούτε λεπτό να παρατήσει το υπουργιλίκι, να παρατήσει το πολιτικό μέλλον του (που διαγράφονταν λαμπρό), να παρατήσει δηλαδή την καρέκλα για ένα όνειρο… για μια ιδέα… για ένα πείσμα… για την ελληνικότητα της Μακεδονίας δηλαδή. Και μάλιστα χωρίς ο ίδιος να είναι Μακεδόνας (όπως βεβαίως Μακεδόνας δεν ήταν ούτε ο Παύλος Μελάς).

Και έτσι, από κει που ήταν το υπέρλαμπρο αστέρι, κατέληξε στο να τον βρίζει ο κάθε κομματόσκυλος και ο κάθε γαλάζιος αφισοκολλητής, και να του πετάνε μπουλόνια όταν περιόδευε με το νέο κόμμα που έφτιαξε, την Πολιτική Άνοιξη.

Και δεν παραιτήθηκε μόνο από την υπουργική καρέκλα, αλλά παραιτήθηκε και από το βουλευτιλίκι… Εκείνο που σήμερα δεν το παρατάνε ούτε κι αν ονομαστεί η Αθήνα Ισλαμαμπάντ οι κατά τα άλλα πατριώτες αιλυναράδες του συγκαμένου, χώρια οι πούροι αριστεροί του σύριζα, που είναι ικανοί να πουλήσουν μπιρ παρά μέχρι και την Ακρόπολη στους Γερμανούς, αρκεί να πέφτει το μπακίρι κάθε πρώτη του μήνα.

Ο Σαμαράς όμως τα παράτησε όλα αυτά… θυμίζοντας έναν άλλο ιδεολόγο που παράτησε τα πάντα όλα και μάλιστα επανειλημμένα κυνηγώντας ένα όνειρο (έστω λάθος εκ των υστέρων), τον Τσε… Και ο Τσε μπορεί να δολοφονήθηκε, όμως και ο Σαμαράς «εκτοπίστηκε» στην πολιτική «ερημιά», όπως νομίζω έχει πει κι ο ίδιος.

Εν πάση περιπτώσει τα χρόνια πέρασαν, η επίπλαστη ευμάρεια που σήκωνε κάποιες πολιτικές και ιδεολογικές πολυτέλειες τέλειωσε, και το 2009-10 ήρθε η ώρα να ανασκουμπωθούμε, να συνειδητοποιήσουμε ότι το πάρτι τελείωσε, και να δούμε πως θα γλιτώσουμε την χρεοκοπία και τα συσσίτια.

Και εκεί είναι που για μια ακόμη φορά έλαμψε το άστρο του Σαμαρά, και που κι εγώ, πλέον ώριμος ηλικιακά, είδα μαζί με αυτόν πέρα από τις σκιές στον τοίχο της σπηλιάς… την σκληρή πραγματικότητα. Και δεν διαψεύσθηκα… Τουναντίον σήμερα (και από καιρό) εμμένω στην άποψη ότι ο Μεσσήνιος αυτός άνθρωπος με κεφαλαίο το Α υπήρξε ο καλύτερος πρωθυπουργός των τελευταίων 30-40 χρόνων, και ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Και μάλιστα σε μια σούπερ κρίσιμη φάση για την χώρα, με την πλειοψηφία του λαού και των κομμάτων στα κάγκελα, υποδαυλιζόμενος από τους απατεώνες του σύριζα (και όχι μόνο), με τους δανειστές τοκογλύφους απέναντι, και με συγκυβερνήτες τον Μπένι και τον κυρ Φώτη… Για να μην αναφερθώ στις άτυπες συνιστώσες της ΝΔ, που κάθε άλλο παρά υπέρ του Σαμαρά λειτουργούσαν. Φαντασθείτε δηλαδή αυτός ο άνθρωπος να ήταν πρωθυπουργός σε καλές εποχές, με αυτοδυναμία κλπ. Θα μεγαλουργούσαμε…

Άλλος να ήταν θα τα είχε παρατήσει προ πολλού, αλλά όχι ο Σαμαράς, ο οποίος πάλεψε με τα θηρία και νίκησε όσο μπορούσε να νικήσει, μέχρι που έπεσε σε υπέρτερες δυνάμεις, αυτές του ανίκητου λαϊκισμού, που σήμερα οι υπέρμαχοί του δηλώνουν γερμανοτσολιάδες ή έστω «κοψοχέρηδες».

Και τι μεγαλύτερη επιβεβαίωση για το κατόρθωμα του Σαμαρά από την ομολογία Ντάισελμπλουμ, ότι καλά που έγινε ο Τσίπρας πρωθυπουργός και έτσι μπόρεσε η τρόικα να περάσει όλα αυτά που ήθελε… Άραγε τι σκέφτηκαν οι θρυλικές μπουτούδες της πλατείας Συντάγματος όταν άκουσαν αυτή την δήλωση;

Και έρχεται σήμερα ο στραβοστομιασμένος από την μαγκιά και το θράσος Αλέξης, ο όψιμα ευλαβής, να κατηγορήσει τον Σαμαρά ότι δήθεν «οικοδόμησε την πολιτική του καριέρα πάνω στη Μακεδονία». Ποιος; Ο Αλέξης, ο επονομαζόμενος και «κωλοτούμπας» ή «καρεκλάκιας» ή «συμβιβασμένος» ή «στα τέσσερα» ή τελευταία «σκοπιανοτσολιάς»!

Έλεος δηλαδή κάπου…

YΓ- Η μεγαλύτερη επιβράβευση και δικαίωση για τον Σαμαρά είναι που τον παραδέχονται και τον ψήφισαν κάποιοι μη νεοδημοκράτες, σαν κι εμένα. Διότι το να είναι κάποιος χρόνια ψηφοφόρος και οπαδός κάποιου κόμματος και να ψηφίζει όποιον τυχαίνει να είναι αρχηγός του, δεν μου λέει τίποτα. Αντιθέτως, το άλλο αποτελεί υπέρβαση…

Αυτά.

http://www.antinews.gr